LAATSTE BLOG

7 November

Afscheid van Marcia en Peter, ze waren nog even meegekomen met Lucy en Ronald.
Peter en Marcia hebben het voornemen om volgend jaar weer in Brazilië te komen prediken. Dus in feite is het geen afscheid. We zien elkaar sowieso in NL en wie weet daarna in….
BRASIL!!

Rond een uurtje of 11 zijn we vertrokken naar de staat St. Catharina, ligt meteen onder de staat Paraná. Uurtje of 5 rijden.

Omdat daar ook Nederlanders wonen gaan we een paar dagen pausada om ze te kunnen bereiken met het goede nieuws.
Toen we aankwamen, zoeken naar een plekje om te kunnen slapen, maar eerst een hapje eten.
Verse vis! Lekker laten zwemmen in een wit wijntje, uitzicht op zee, bootjes, palmbomen, bergachtig landschap. Wat wil je nog meer…





Prachtig gebied in het plaatsje Governador Celso Ramos . Echt een vissersdorpje, uitzicht op het strand mét vissersbootjes (Praya da Figueira). Weinig bewerkt gebied en er wonen veel NL’ders en Duitsers. Aan de overkant zien we de lichtjes van Floríanopolis. Ook daar wonen landgenoten.

8 november
Vandaag begonnen met relaxen van de reis van gisteren. Lekker op een verlaten strand.







Later op de dag NL’ders gevonden via het telefoonboek. Wat wonen ze hier mooi! Spreken bijna geen NLs meer. Lola, Diana hebben met Johannes (João) gesproken, hij heeft een melkfabriek en verkoopt heerlijke producten. Hij heeft 60 koeien en 50 werknemers.
Omdat z’n vader zo’n 5 jaar geleden gestorven is was zijn vraag aan hen; waar zijn de doden en zal ik hen weerzien?
Hij miste zijn vader heel erg. Kort kunnen laten zien dat hij in hoofdstuk 6 en Hij nam de tijd voor ons en nam graag het leert de Bijbel –boek, samen met de speciale uitgave van de Ontwaakt! van november over de Bijbel.

We kregen een ijsje van hem aangeboden. Leuke ervaring.




9 november
Boottochtje gemaakt en…Dolfijnen gespot!! Wauw!








Verder geïnformeerd waar we NL talige kunnen vinden.
Veel NL’ders en Belgen wonen schijnbaar in Floripá (Florianópolis).

10 november
Snikheet, jammer dat we in de auto moeten zitten vandaag terwijl het strand met palmbomen ons toelachen…. “Kom maar, kom maar, kom maar. “

Maar goed, na de hospita fijn getuigenis gegeven te hebben nemen we afscheid van haar en haar kleinkinderen op z’n Brazilaans. Dus knuffel en omhelzing!
Ze vertelde dat ze el eens contact had met de plaatselijke broeders en zusters. We hoorden van Ronald dat er in dit gebied behoefte is aan predikers.
Naburige gemeenten helpen om iedereen te kunnen bezoeken.
Dus..”kom over en help ons”. Wie wil?! Wij wél!!!

Klaar voor vertrek naar Carambei.
Enfin, in tropical Brasil kun je gewoon niets plannen…Ronald en Lucy kregen autopech.
Na 2 uur gewacht te hebben op de monteur
,intussen fijn informeel getuigenis gegeven,weer onderweg.




Het leek allemaal positief maar 45 RS en 2 uur sleutelen bleek er nog meer loos te zijn.

Verplicht moeten overnachten in Bombinhas.
Appartementje aan zee…wat een straf!



Zondag 11 november
Standwandeling gemaakt toen de regen ophield…het zand is als wit poeder, boa vistas hmmmm.
Wat is het hier toch mooi.

S’middags op zoek naar de Nederlanders.
Niet leuk om gestrand te zijn, maar daardoor konden we nu ook in dit gebied op zoek.
En ja hoor, onder begeleiding van onze tom-tom Lucy-Lucy vonden we onze landgenoot.

Dit echtpaar woont hier maar liefst 8 jaar en verhuren chaletjes. Hij vertelde dat hij zich meteen thuis voelde de 1e keer dat ze in Brasil aankwamen. Dát snappen we best!
Hij hielp ons om nog een NLder te vinden in het volgende dorp.
Een adresje waar we niet van wisten. We moesten ff tanken en dan weer snel verder.

Het is inmiddels onze gewoonte om overal waar we komen een traktaat achter te laten.
De jonge man die ons hielp kreeg een brede glimlach en vroeg: Testemunhas de Jeová?
Hij was een poosje gestopt, inmiddels 2 jaar getrouwd en zijn vrouw had inmiddels Bijbelstudie. Hij ging samen met haar naar de zaal. We zeiden dat we hoopten de volgende keer als we weer in Brasil zijn, hem en zijn vrouw te zien als onze broer en zus.
Hij kreeg letterlijk kippevel en z’n ogen schoten vol. Keek ons aan met grote vochtig ogen.
Ontroerend om mee te maken voor ons allemaal. We hopen dat het voor hem ook aanmoedigend was en dat hij en zijn vrouw lekker doorgaan met de waarheid.

Daarna nog een NL ontdekt, adres gevonden alleen was het echtpaar niet thuis.
3 x raden waar ze vandaag waren…op familie bezoek in Carambeí!
Volgende keer beter.

Maandag 12 november
Terug reis naar Carambei.

Dinsdag 13 november
Onze buurtjes schreven het volgende:
“Gekke start van de dag. 7.00 wekker gezet om in de dienst te gaan en ook nog te internetten. Omdat we niks hoorden bij de buurtjes, af en toe op hun deur getikt, maar geen kick. Wij wachten en vast getuigenis brieven schrijven. En dat zonder bakkie koffie!!!
Enfin, uiteindelijk een limiet gesteld om ze om 10.00 uur toch echt maar hardhandig wakker te maken, want Lola had een afspraak in Ponta Grossa.

Maar wie kwamen daar aangelopen? De latjes! Waren al om 8.00 in de auto gestapt en hadden er al weer heel wat velddienst op zitten. Hahahaha!! Wat een hit”.

S’avonds naar bijbelstudie We hebben samen de DVD bekeken “organisatie” bekeken. De bijbelstudent besloot om zondag met ons mee te gaan naar de vergadering. We hopen van harte hem te zien. Afgesloten met de prachtige tekst in Efeziërs 3:14-19.

Daarna zijn we met z’n 4 tjes pizza gaan eten en één caiparinha p.p..

Woensdag 14 november
Vandaag nabezoeken doen en het gebied nog bijwerken voor onze opvolgers, een echtpaar, ze heten Jannie en Rafiek. Ze krijgen het héél druk, want er zijn veel mensen die bezocht willen worden. Gek idee hoor om hier weg te gaan. We voelen ons hier echt wel thuis en er is hier zoveel te doen.

Zo rond almoço even een bezoekje gebracht bij Rose en Joël.

Dit is een gezin dat het heel arm heeft hebben samen met de twee meiden en enkele broeders en zusters 2 koeien gekocht.
Dat is een hele ervaring kan ik je vertellen. MAAR HEEL LEUK.

Eerst hebben we een bijbelstudie gevraagd hoe zoiets werkt.
Verwees ons door naar de Coöperatie deze bemiddeld nml tussen het vee van diverse boeren bedrijven.
We vertelde de mensen daar dat we voor onze geloofsgenoot graag twee koeien wilde kopen zodat hij een beetje uit zijn situatie zou kunnen groeien.
Ze stonden met open mond en met grote ogen te kijken. Ze zeiden;er zijn zoveel van dat soort mensen hier.
Ja zeiden wij ,dat weten we. En we kunnen ook niet iedereen helpen maar dit gezin zijn onze geloofsgenoten. Welk geloof? Jehovah’s getuigen. Is maar goed dat de kunstgebitten vast zaten anders waren ze kapot gevallen op de stenen vloer.

Deze mannen zijn meteen gaan bellen waar goeie koeien te koop waren. Kregen wat telefoonnummers door om daarna zelf te gaan kijken naar de koeien.

Inmiddels kwam onze bijbelstudie erbij lieten hem de lijst zien. Hij ging meteen bellen. Vertelde dat ze een schappelijke prijs moesten maken voor ons want het was voor een goed doel.

Daarna afspraak gemaakt met de broeder uit Catanduvas. Jammer genoeg was zijn vrouw op visite bij haar broer 200 km verder op.

Ik had nml al een paar maanden geleden gevraag of hij naar een goede koe kon zoeken voor mij. Dan zou ik gaan kijken of deze naar Nederland vervoerd kon worden.

Ik vertelde hem dat ik wat koeien had gezien of mij zou kunnen helpen.

Toen we de koeien hadden gezien. Zijn we op het parkeer terrein gaan zitten om met hem te praten. (wij samen met Chandra en Diana)






Ik zei tegen Joël:
Joël we hebben lang zitten nadenken over jouw huis. Wij zouden graag een nieuw huis voor je willen kopen. Maar we hebben geen geld. Wat we graag voor je zouden willen doen is, twee koeien kopen. De broeder wist niet wat hem overkwam.

We hebben hem het volgende voorstel gedaan.
Beide koeien zijn drachtig. Geven over twee maanden al melk die hij kan verkopen. Na twee jaar geven de oude koeien en de kalveren, die nu geboren worden, ook weer melk. Het voorstel was dat hij al het geld, buiten de onkosten die hij heeft voor deze twee koeien en zo dadelijk de kalveren, moet sparen op een spaarrekening zodat hij over twee á drie jaar een nieuw bescheiden stenen huisje kan bouwen.

Toen hij later zijn vrouw belde met het goede nieuws had hij tranen in zijn ogen. Hij vertelde je krijgt niet zo maar een koe, en zeker niet die jullie ons nu geven hebben van zo’n goede kwaliteit. Een koe krijg je als huwelijks kado van je ouders anders niet. Je moet een financiering afsluiten bij een bank anders kunnen wij zoiets niet kopen.

Daarna zijn we naar een stichting van de gemeente gegaan, die zorgt voor opleidingen van boeren en begeleiden kleine boeren met hun aankoop, enz.
Daar aangekomen moesten wij hetzelfde verhaal vertellen als bij de coöperatie ook hier vonden ze het prachtig wat we deden.
Op het bureau van de man die we spraken lag het “wat leert de bijbel”boekje open en bloot met allerlei briefjes er tussen gestopt.

Wie weet wat dit weer mag betekenen voor deze Nederlandse Kolonie. Het is in ieder geval een geweldig getuigenis en mensen in Carambei zullen hier zeker over praten.
We hebben voor de twee mannen van de coöperatie twee dozen bonbons gehaald en samen met wat bijbelse lectuur afgegeven.

Trouwens koeien kopen is ook niet zonder risico. Ik bedoel op een mieren hoop gaan staan is voor de ander leuk om een foto te maken.
Maar wat vinden jullie hier van terwijl we met de boer aan het onderhandelen zijn staan de vrouwen achter de staarten van de koeien.
EN............ IK HEB DE CAMARA.






De koeien die we gekocht hebben heten trouwens TELMA & ESPERANÇA
De laatste heeft een heel toepasselijke naam.
Namelijk HOOP. Mooie hé

Rechts TELMA
Links ESPARANÇA



Terug even naar onze dag.

Dus we wilde eventjes koetjes gaan kijken…het hoosde plotseling van de regen.
Toen we bij Rose en Joël aankwamen vloeiden de tranen. Ze bedankten ons en de broeders en zusters en natuurlijk Jehovah voor deze lieve daad en knuffelden ons hartelijk.
Ik vonden het samen moeilijk onze tranen te bedwingen en zijn maar buiten in de stromende regen naar de koeien gaan kijken en foto´s gaan maken.

Daarna samen met het gezin de DVD gekeken van de “organisatie”. Wat een lieve schatten!! Kindjes blij met hun cadeautjes. Wat is dat genieten zeg!! Intussen kregen de kids dikke truien aan, want als het regent is het nogal koud binnen. Bovendien is hun dak in de slaapkamer lek. Dat breekt je hart als je daar bij stil staat.
Maar dankzij de extra inkomsten hebben straks de hoop op een beter huis over 2 jaar.

De verdere dagen

We hebben Theo en Debora ontmoet. We hadden al heel wat verhalen van hen gehoord maar aan den levende lijve gezien.
Zij waren een van de eertste hier in Carambei.
Ze zijn hier,na een jaar lang door zuid Amerika gereisd te hebben, terug in Carambei.Een leuk stel.



De twee meisjes naast ons Chandra en Diana zitten al een paar dagen in een complot, vanavond is er nl. een suprise party voor ons georganiseerd. Meteen ook voor hen een afscheidsfeestje! Lola was al druk van alles aan het inplannen, ook voor ’s avonds.(Ze zeggen nml dat lola een lentetype is in het kwadraat!)
Dus moesten ze erg creatief met smoezen zijn en toch niets laten merken! Nou het is gelukt. Tot even van te voren hadden wij nog totaal geen idee! Jos, Anke en hun 2 vriendinnen, Natascha en Laura Bosman waren inmiddels ook al geïnformeerd.
Lilia had een locatie geregeld en iedereen had iets meegenomen. De broeders frisdrank en de zusters iets wat ze zelf gebakken hadden.








Ze zongen in het Nederlands “heb dank o Jehovah” (lied nr 212) dat was een tranentrekker voor ons. Kindertjes gaven tekeningen bij het 3e couplet over de broederschap.
Dat was even moeilijk

Daarna muziek en dansen natuurlijk!! Oeffff echt sporten voor ons en de samba…??? Hoe ze dat doen met de voetjes wauw!

Naar de vergadering.
Ik had voor de aller, aller, allerlaatste keer op veler verzoek een lezing gehouden in het Nederlands en Ronald heeft hem vertaald.
Het was ontzettend druk ze hebben er stoelen bij moeten zetten en enkele moesten blijven staan.



Na afloop van de wachttorenstudie nam de po afscheid van ons en bedankte ons.
Daarna veel tranen, ook van personen waarvan je het niet zou verwachten. Pioniers met wie we hebben samen gewerkt vinden het verschrikkelijk dat we weg gaan, de personen waar we de Nederlandse les hebben gegeven bleven maar huilen. Broeders die het heel moeilijk hadden en tranen in hun ogen hadden of met een brok in hun keel afscheid namen.
Tijdens het gebed begonnen sommigen al te huilen. Zelfs de kinderen kwamen ons knuffelen en kussen met traantjes.

Het afscheid nemen was verschrikkelijk….. maar wat zeker is……. de gemeente heeft een plaatje in ons hart veroverd, wij zijn echt van hen gaan houden en zullen hun gaan missen.

We hebben veel waardering gekregen voor deze broeders en zusters zij hebben het niet gemakkelijk, moeten hard werken om de eindjes aan elkaar te knopen. Zij werken tevens hard in Jehovah’s dienst en delen alles met elkaar. Fantastisch.
In ons hart en geest zijn we met elkaar verbonden als een grote familie. Heerlijk om deel uit te mogen maken van Jehovah’s universele gezin.

Bij het afscheid hebben Lola, Chandra en Diana zakjes snoep en kleine kadootjes uitgedeeld voor de kinderen.

De laatste voorbereidingen en dan zijn we weer thuis maar met gemengde gevoelens.
We willen graag onze kinderen, familie en vrienden ontmoeten maar aan de ander kant laat je hier weer nieuwe vrienden achter die je gaat missen.

HET IS DUBBEL

Laatste foto in Carambei.


We zullen niet meer bloggen daar is geen tijd meer voor. We zien elkaar weer in Nederland. En de vele broeders en zusters die wereldwijd op onze blog hebben gereageerd of via de mail.
Willen wij nogmaals hartelijk dank zeggen voor de fijne aanmoedigingen die we kregen hebben.
Of we elkaar zullen zien dat weten we niet maar als we allen ijverig blijven laten we de mogelijkheid open om elkaar te spreken in het paradijs.

Veel liefs aan allen en Jehovah’s zegen toegewenst in jullie dienst voor hem.

JULLIE BROER EN ZUS.

André en Lola